Verslag 11
Door: Lotje en Herman
19 December 2007 | Congo, Democratische Republiek v, Kinshasa
DUBBELINTERVIEW:
JONGE (Vlaamse/ Belgische/ Congolese?) LEEUWEN:
HERMAN EN LOTJE IN CONGO
Hier zitten we dan, op een terrasje in Kinshasa, badend in het zweet, tussen de kerstbomen en de flikkerlichtjes, met elk een glühweintje voor onze neus. Na drie maanden kommer en kwel in Ngandajika een hele verademing. De boerenoorlog heeft zijn tol geëist: het ontslag van Eddy, collega-agronoom en goede vriend, en het vertrek van Lotje, die over een paar dagen naar België terugkeert.
We zitten klaar voor het interview met Mamadou Sanscrupules voor Le Libre Congo.
Lotje, volgende week trek je terug naar België, komt dit onverwacht?
Lotje:“Nee, niet echt. Het is al enige tijd onrustig in Ngandajika. Het constante geruzie, de achterbaksheid en de hypocrisie, de leugens en valse beschuldigingen hebben de sfeer er serieus verziekt. De pesterijen van de lokale ambtenaren (douane, belastingen, politie…) en het gedrag van Zérofautes, die zich al weken verstopt op zijn veld en enkel te voorschijn komt om op de radio een hoop onzin te verkondigen, maken de situatie er niet gezelliger op. Het bezoek van de Broederlijk Delen-delegatie heeft de gemoederen gedeeltelijk kunnen bedaren, maar de problemen zijn nog lang niet opgelost. De tijd tussen actie en reactie is behoorlijk traag vanop het terrein bekeken.”
Als je als vrouw meegaat met je partner is het natuurlijk niet evident om je bezig te houden, zeker niet als je leeft zoals de meeste expats in Afrika, met een chauffeur, kok, poetsvrouw, wachters en tuinman. Hoe ging dat bij jullie?
Lotje: “Héhé, zo erg was het nu ook niet! We hadden enkel een kok in huis. Maar toegegeven, als je veel tijd hebt is dat géén luxe, niks om handen hebben is niet aangenaam. Gelukkig had ik meestal wel iets te doen: ik gaf les op de middelbare school en de plaatselijke universiteit, wat een hele belevenis was! Jammer genoeg was de school telkens gesloten als het regende, en dat gebeurde nu eenmaal … heel vaak. Ik smacht naar efficiënt en hard werken als ik terug ben in België.”
En hoe staat met het de rechten van de vrouw in Ngandajika?
Lotje: “Het is als vrouw niet gemakkelijk een plekje te vinden dat zich niet aan de haard of bij de klein mannen bevindt in een maatschappij waarin vrouwen worden behandeld als slaven (dat zeggen de Baluba’s zelf). De meest vrijgevochten vrouwen zijn hier de zusters en ‘les femmes libres’ (hoertjes). Het was dus niet gemakkelijk om veel vriendinnen te hebben of om te praten over gender zonder dat er door alle mannen tot het genante toe mee gelachen werd.”
Heb je dan geen spijt van het ‘verloren’ jaar?
Lotje: “Met een aantal mensen heb ik een heel fijn contact gehad, waaronder de boeren, de collega’s op de middelbare school en op de universiteit. Ik heb niet het gevoel dat de voorbije 14 maanden verloren zijn of dat het jammer is dat het zo is gelopen. Het is gewoon tijd om hier weg te gaan, het is een fantastisch jaar geweest, ik heb er geen seconde spijt van, en het was wel héél bijzonder om een jaar ‘in de brousse’ met Herman te zijn.”
Is je kijk op ontwikkelingssamenwerking veranderd?
Lotje: “Misschien wat minder naïef, maar toch geloof ik dat ontwikkelingshulp iets kan uitmaken als de projecten maar goed opgevolgd worden. Gewoon geld geven en het aan het Zuiden overlaten, dat loopt hier in Congo verkeerd af. Maar als ik de boeren bezig zie, dan heb ik ongelofelijk veel bewondering voor hun wilskracht en hun moed om uit de miserie te kruipen. Als die mannen er in slagen om zich te organiseren en hun plannen waar te maken, verdient dat een steuntje in de rug, en kan er op relatief korte tijd in Ngandajika veel veranderen.”
Herman, wat is jouw kijk op de situatie en hoe lang plan je nog te blijven?
Herman: “Ik vind het natuurlijk heel jammer dat Lotje vertrekt, maar ik begrijp het wel. Dat ze het hier meer dan een jaar heeft volgehouden zonder job en echte vriendinnen, vind ik al een hele prestatie. Ook de Ngandajikanen zullen haar missen, ze heeft hier op de middelbare school en de universiteit op korte tijd namelijk een stevige reputatie opgebouwd. Ik zal nog vele malen de kreten ‘Lotja! Lotja! Lotja!’ mogen aanhoren…
Wat mijn verdere verblijf betreft, hoop ik om met de boeren te kunnen verder werken zonder opnieuw in aanvaring te komen met Zérofautes, de coördinator van de NGO AIDN. Ik vind het nog altijd een hele uitdaging om samen met de boeren projecten uit te werken die hun levensomstandigheden kunnen verbeteren. Hun gedrevenheid en eeuwig optimitisme blijven me zelfs na een jaar nog verbazen. Zo zei iemand me vorige week nog, na 3 uur (20 km) ploeteren door de modder: “Les routes sont bonnes, mais les trous sont mauvais”.
Eerst ga ik echter genieten van een Congolese Kerstmis met mijn ouders, die vanavond in Kinshasa arriveren, en een spetterend eindejaarsfeest in de straten van Matonge.”
En tot slot: zie je het zitten om alleen in Congo te blijven?
Herman: “Wel, eenzaam zijn in Congo is niet gemakkelijk. Elke avond komen er wel bezoekers langs, en daarnaast ben ik ook nog aan het voetballen en het montenbiken. De grootste zorg van onze dorpsgenoten is trouwens niet dat ik eenzaam zal zijn, maar wel of ik aan de charmes van de Congolese madammen zal kunnen weerstaan. Niet dat ik hier bekend sta als vrouwenloper, maar een man zonder echtgenote(s) of minnares (‘deuxième bureau’) daar geloven ze hier gewoonweg niet in. Ze hebben al een kuisheidsgordel voorgesteld, of veelvuldige controles in het huis. Gek genoeg maakt niemand zich zorgen over Lotje (lacht).
JOYEUX NOËL ET LES MEILLEURS VOEUX POUR 2008!!!
JONGE (Vlaamse/ Belgische/ Congolese?) LEEUWEN:
HERMAN EN LOTJE IN CONGO
Hier zitten we dan, op een terrasje in Kinshasa, badend in het zweet, tussen de kerstbomen en de flikkerlichtjes, met elk een glühweintje voor onze neus. Na drie maanden kommer en kwel in Ngandajika een hele verademing. De boerenoorlog heeft zijn tol geëist: het ontslag van Eddy, collega-agronoom en goede vriend, en het vertrek van Lotje, die over een paar dagen naar België terugkeert.
We zitten klaar voor het interview met Mamadou Sanscrupules voor Le Libre Congo.
Lotje, volgende week trek je terug naar België, komt dit onverwacht?
Lotje:“Nee, niet echt. Het is al enige tijd onrustig in Ngandajika. Het constante geruzie, de achterbaksheid en de hypocrisie, de leugens en valse beschuldigingen hebben de sfeer er serieus verziekt. De pesterijen van de lokale ambtenaren (douane, belastingen, politie…) en het gedrag van Zérofautes, die zich al weken verstopt op zijn veld en enkel te voorschijn komt om op de radio een hoop onzin te verkondigen, maken de situatie er niet gezelliger op. Het bezoek van de Broederlijk Delen-delegatie heeft de gemoederen gedeeltelijk kunnen bedaren, maar de problemen zijn nog lang niet opgelost. De tijd tussen actie en reactie is behoorlijk traag vanop het terrein bekeken.”
Als je als vrouw meegaat met je partner is het natuurlijk niet evident om je bezig te houden, zeker niet als je leeft zoals de meeste expats in Afrika, met een chauffeur, kok, poetsvrouw, wachters en tuinman. Hoe ging dat bij jullie?
Lotje: “Héhé, zo erg was het nu ook niet! We hadden enkel een kok in huis. Maar toegegeven, als je veel tijd hebt is dat géén luxe, niks om handen hebben is niet aangenaam. Gelukkig had ik meestal wel iets te doen: ik gaf les op de middelbare school en de plaatselijke universiteit, wat een hele belevenis was! Jammer genoeg was de school telkens gesloten als het regende, en dat gebeurde nu eenmaal … heel vaak. Ik smacht naar efficiënt en hard werken als ik terug ben in België.”
En hoe staat met het de rechten van de vrouw in Ngandajika?
Lotje: “Het is als vrouw niet gemakkelijk een plekje te vinden dat zich niet aan de haard of bij de klein mannen bevindt in een maatschappij waarin vrouwen worden behandeld als slaven (dat zeggen de Baluba’s zelf). De meest vrijgevochten vrouwen zijn hier de zusters en ‘les femmes libres’ (hoertjes). Het was dus niet gemakkelijk om veel vriendinnen te hebben of om te praten over gender zonder dat er door alle mannen tot het genante toe mee gelachen werd.”
Heb je dan geen spijt van het ‘verloren’ jaar?
Lotje: “Met een aantal mensen heb ik een heel fijn contact gehad, waaronder de boeren, de collega’s op de middelbare school en op de universiteit. Ik heb niet het gevoel dat de voorbije 14 maanden verloren zijn of dat het jammer is dat het zo is gelopen. Het is gewoon tijd om hier weg te gaan, het is een fantastisch jaar geweest, ik heb er geen seconde spijt van, en het was wel héél bijzonder om een jaar ‘in de brousse’ met Herman te zijn.”
Is je kijk op ontwikkelingssamenwerking veranderd?
Lotje: “Misschien wat minder naïef, maar toch geloof ik dat ontwikkelingshulp iets kan uitmaken als de projecten maar goed opgevolgd worden. Gewoon geld geven en het aan het Zuiden overlaten, dat loopt hier in Congo verkeerd af. Maar als ik de boeren bezig zie, dan heb ik ongelofelijk veel bewondering voor hun wilskracht en hun moed om uit de miserie te kruipen. Als die mannen er in slagen om zich te organiseren en hun plannen waar te maken, verdient dat een steuntje in de rug, en kan er op relatief korte tijd in Ngandajika veel veranderen.”
Herman, wat is jouw kijk op de situatie en hoe lang plan je nog te blijven?
Herman: “Ik vind het natuurlijk heel jammer dat Lotje vertrekt, maar ik begrijp het wel. Dat ze het hier meer dan een jaar heeft volgehouden zonder job en echte vriendinnen, vind ik al een hele prestatie. Ook de Ngandajikanen zullen haar missen, ze heeft hier op de middelbare school en de universiteit op korte tijd namelijk een stevige reputatie opgebouwd. Ik zal nog vele malen de kreten ‘Lotja! Lotja! Lotja!’ mogen aanhoren…
Wat mijn verdere verblijf betreft, hoop ik om met de boeren te kunnen verder werken zonder opnieuw in aanvaring te komen met Zérofautes, de coördinator van de NGO AIDN. Ik vind het nog altijd een hele uitdaging om samen met de boeren projecten uit te werken die hun levensomstandigheden kunnen verbeteren. Hun gedrevenheid en eeuwig optimitisme blijven me zelfs na een jaar nog verbazen. Zo zei iemand me vorige week nog, na 3 uur (20 km) ploeteren door de modder: “Les routes sont bonnes, mais les trous sont mauvais”.
Eerst ga ik echter genieten van een Congolese Kerstmis met mijn ouders, die vanavond in Kinshasa arriveren, en een spetterend eindejaarsfeest in de straten van Matonge.”
En tot slot: zie je het zitten om alleen in Congo te blijven?
Herman: “Wel, eenzaam zijn in Congo is niet gemakkelijk. Elke avond komen er wel bezoekers langs, en daarnaast ben ik ook nog aan het voetballen en het montenbiken. De grootste zorg van onze dorpsgenoten is trouwens niet dat ik eenzaam zal zijn, maar wel of ik aan de charmes van de Congolese madammen zal kunnen weerstaan. Niet dat ik hier bekend sta als vrouwenloper, maar een man zonder echtgenote(s) of minnares (‘deuxième bureau’) daar geloven ze hier gewoonweg niet in. Ze hebben al een kuisheidsgordel voorgesteld, of veelvuldige controles in het huis. Gek genoeg maakt niemand zich zorgen over Lotje (lacht).
JOYEUX NOËL ET LES MEILLEURS VOEUX POUR 2008!!!
-
20 December 2007 - 07:32
Lore VDW:
Het is hier toch even schrikken bij het lezen van dat artikel! Ik wens jullie beide het beste. Herman met het werk in Congo (ongeloofelijk!!!) en Lotje bij het thuiskomen. Het zal voor allebei niet makkelijk zijn! -
20 December 2007 - 08:00
Protput:
Lotje,
wij zullen je hier hartelijk ontvangen ;-) ! Laat maar weten wanneer je toekomt en als je wilt, 11/1 is het MBK weekend !!
Herman, blijf maar van die negerinnekes af he, anders zien we u nooit meer terug ;-) !
PP -
20 December 2007 - 08:49
Lotje:
Goed aangekomen in België. Koud en grijs hier, geniet maar van die dertig graden ginds :)
Les meilleurs voeux : Eddy, Augustin, Pierre, Eli, Prince et Agnes,Patrick, Pétronie...!
-
20 December 2007 - 21:15
De Bergrakkers:
hoi herman en lotje
we zagen het natuurlijk al even aankomen
zelfs verbazend dat herman nog blijft
goede moed voor jullie beiden
en da we mutte komen helpe dan gevde mer een sentje... zulle we di zerozero is op z'n vosseleers aonpakke...
dikke knuffels en maak er gezellige dagen van ginder samen met moeke en vake
doe ze ook zeker de groeten van de bende hier
wij zullen hier met de broer en zussen en schoonbroer alvast een naar jaarlijkse gewoonte chinees eet festijn aanmeten en zijn in gedachten bij jullie
groetjes
wendy steven stien ward emiel
-
26 December 2007 - 18:59
Céline Termote:
Herman,
chapeau dat jij terugkeert naar Ngandajika. Ook al lijkt het daar al (af en toe) iets beter dan Kabinda, je bent ook al verwikkeld in de intriges,... en ja, had ik je ook al niet verteld dat de boeren echt fantastisch waren?
Veel goeie moed!
-
28 December 2007 - 10:39
Kris L:
Awel, 't is ni simpel precies daar in Congo.
In ieder geval, welkom thuis Lotje! en Herman, doe dat daar nog goe in den Congo! Trouwens ik ben jaloers op uwe nieuwe moto :o)
Toedeloe! -
02 Januari 2008 - 16:34
Marina:
Hallo Herman en Lotje
Het is spijtig dat het op die manier voor Lotje moet eindigen maar ik begijp het volkomen ze heeft het nog lang vol gehouden ze is een STRAFFE EN STERKE MADAM .Herman hou je sterk en nog de beste wensen voor 2008
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
