Verslag 9
Door: Lotje en Herman
28 Augustus 2007 | Congo, Democratische Republiek v, Kinshasa
VERSLAG 9
Vakantie in België
Er waren eens twee blanke Congolezen die op reis gingen. Duizenden kilometers door de lucht, over zeeën en woestijnen, over bergketens en bossen, om uiteindelijk toe te komen in het Beloofde Land, waar akkers, kanalen en wegen het landschap in lijnen snijden, de frigo’s overvol zitten met pintjes en ijsjes, waar voedsel niet voedzaam maar mager is, auto’s rondrijden met 1 of hoogstens 2 passagiers, de mensen elkaar discreet groeten en waar over de prijzen nooit onderhandeld wordt. De vaat wordt er gedaan door een machine, een tv programma kan er stoppen als men even naar de WC moet, vrienden wonen er samen in villa’s, geld komt er uit de muren, douches zijn er zelden koud, en kaarslicht is er enkel voor de romantiek. Van ons hoort u geen geklaag.
We hadden de maanden voordien kunnen bijslapen en dat kwam niet slecht uit. We hebben er met volle teugen van genoten om iedereen terug te zien. Zalig!
Terug naar Congo
De terugreis verliep in gezelschap van Floris, de broer van Lotje, die eens met eigen ogen wou zien wat zijn zus daar allemaal uitspookt in de brousse. Maar reeds bij het vertrek in Zaventem liep het mis. Hoewel we onze tickets al een half jaar voordien hadden geboekt én bevestigd, konden we niet vertrekken: vlucht overboekt, sorry, maar gebeurt wel vaker bij Brussels Airlines. Liever 10 mensen laten apengapen dan het risico nemen om met een paar lege zetels op te stijgen, zeker richting Afrika. Na wat gepalaver konden we dan toch vertrekken, mits een kleine omweg langs Amsterdam en Nairobi, en met elk een fikse schadevergoeding op zak.
In Kinshasa verbleven we in een klooster, daar is het veilig dachten we, maar Floris werd de eerste avond al door een homo-pater aangesproken, of ze niet samen konden slapen?
Enkele kilometers buiten de hoofdstad houdt een Belgische dame een opvangcentrum voor bonobo’s open. De aapjes waren zeer vereerd met ons bezoek, Floris kreeg zelfs een handje. En Herman hield koerskes met de apen – uiteraard niet met de fiets.
De dag werd afgesloten met een wandeltocht rond “Lac de ma Vallée”, een prachtig meertje in de heuvels rond Kinshasa, met bijhorende picknick. Eens een schoon plekje uitgekozen, ging Floris rustig zitten… vlak naast een slang!
Bienvenue à Mbuji-Mayi
De binnenvlucht naar Mbuji-Mayi verliep zonder problemen, tot de landing. Uitgestapt, bagage verzameld, en afscheid genomen van onze vrienden Bram en Katrien (een koppel dat we in Kinshasa hadden leren kennen), die met hetzelfde vliegtuig doorvlogen naar Kananga, zaten we nét neer met een frisse pint toen we het vliegtuig zagen opstijgen, een paar toertjes maken, en terugkeren voor een noodlanding: rook in de vlieger! Geen probleem echter, brandje werd geblust, passagiers werden gesust, en 2 uur later werd opnieuw opgestegen.
Toen we tijdens een wandeling door de straten van Mbuji-Mayi halt hielden om een klapke te slaan met een paar bekenden, werden we plots omsingeld door 5 politieagenten en meegenomen naar hun commandant. Blijkbaar stonden we stil voor de gevangenis, en mag dat niet in Mbuji-Mayi, hoewel er in de verste verte geen bord te bespeuren was…
Terug thuis
Na 2 weken kwamen we eindelijk toe in Ngandajika. Zeer leuk om iedereen terug te zien en om aan Floris onze ‘thuis’ te laten zien. Terwijl Herman er terug invloog met os en kar, stak Floris een serieuze hand toe in de verdere inrichting van onze villa: halogeenlampjes op zonneënergie, een douchesysteem met camping-zak opgehangen aan bamboeconstructie (warm water! als de zon schijnt toch), een omheining voor Kipeyayo, onze geit, en haar 2 pasgeboren kleintjes, enz.
Tegelijkertijd werd onze bezoeker ingewijd in de plaatselijke eet-, feest- en drankcultuur: we hebben hem foufou leren eten met de handen, bier leren drinken uit 75cl flessen en soukous leren dansen in de plaatselijk bar én de vroege-ochtendmis (waar we het om 13u wegens grote honger zijn moeten afbollen…)
Kabinda
Vorig weekend zijn we dan nog wat verder de brousse ingetrokken: naar Kabinda, een buurdorp aan de andere kant van de ‘taalgrens’. We hadden er van alles over gehoord, waar we nu wel het fijne van wouden weten: dat ze daar mensen eten, dat ze daar toch beleefder zijn dan hier, dat er blanken wonen, dat ze aan zwarte magie doen, ... De weg lag er ‘redelijk’ goed bij (dankzij de Belgische Staat), maar aangezien we met twee moto’s waren én Lotje aan het stuur, ging het toch iets trager dan verwacht… 9 uur over 140 km… Onderweg moesten we een rivier over met een soort ‘bac’, een aan kabels hangend ijzeren vlot, volgepropt met moto’s, auto’s, fietsen, kippen, geiten en een 100-tal passagiers. Gezellig.
De missie ging richting een partner van Broederlijk Delen: UPAD, een soort koepelvereniging van landbouworganisaties, opgericht en gerund door de boeren zelf, interessant. Ons onthaal was er op z’n zachtst uitgedrukt zéér hartelijk! Een twintigtal mensen stond ons langs de kant van de weg op te wachten, en op twee dagen tijd hebben we een tiental kippen geserveerd gekregen (eentje hebben we levend gelaten, is achterop de moto mogen meereizen naar Ngandajika).
Aan de arbeid
Intussen is onze bezoeker terug in Belgenland en zijn wij al enkele weken terug ijverig aan het werk. Bij AIDN hebben we de computer mét internet geïntroduceerd, een ware revolutie, gedaan met het slaan op de typmachine, het draaien van stencils, en het overschrijven van ganse verslagen. Het enthousiasme was zo groot dat AIDN op de radio liet omroepen dat elke inwoner van Ngandajika, indien geïnteresseerd, een mailbox kon komen openen. De stormloop moet nog losbreken…
Na meerdere vergaderingen met AIDN en de plaatselijke boeren, die meestal gepaard gaan met zware discussies over subsidies, lonen en kredieten, hebben de boeren nu zelf het heft in handen genomen om zich te organiseren. Voor ons een zeer interessante evolutie, noodzakelijk voor “l’autopromotion des paysans”, maar voor AIDN niet altijd even makkelijk om hun boeren te zien ‘rebelleren’. Als de boeren zich organiseren staan ze sterker, zowel voor prijsafspraken, onderhandelingen met dorpschefs, toegang tot landbouwgrond, zaaigoed enz, maar AIDN, die het gewoon is om individuele boerengroepen te omkaderen en te begeleiden, vreest echter zijn rol te verliezen. Het is nog afwachten hoe alles verder evolueert, maar hopelijk blijft het niet enkel bij statuten en reglementen, en slagen de boeren erin om iets duurzaams op poten te zetten, in samenwerking én goede verstandhouding met AIDN. Wij trekken in alle geval mee aan de kar…
Beaucoup de compliments,
Lotje en Herman
Ps: Un grand merci… aan iedereen die spullen heeft meegegeven! Onze kok, vrienden, collega’s, voetballers, dorpsgenoten,… waren er zeer content mee.
- Leraars Zonder Grenzen voor de Franstalige leerboeken;
- Vake en moeke voor de brillen, zeepjes, boeken, …;
- Nonkel Bart en tante Ann voor de voetballen;
- Tante Mieke voor de medicamenten;
- Protput voor de kippenklakskes en –t-shirts;
- Marina voor de voetbaltruitjes en k-ways;
- S.K. Deurne voor de prachtige rood-witte tenues;
- Steven voor de GSM’s;
- Broederlijk Delen voor de copies en de handboeken;
- …
En het waren niet alleen onze dorpsgenoten die content waren, ook wij hebben genoten van de kleine en grote kadootjes…
Pps: voor degenen met Google Earth: onze hut bevindt zich op 6°43'32.07'' Zuiderbreedte en 23°56'32.33'' Oosterlengte
Vakantie in België
Er waren eens twee blanke Congolezen die op reis gingen. Duizenden kilometers door de lucht, over zeeën en woestijnen, over bergketens en bossen, om uiteindelijk toe te komen in het Beloofde Land, waar akkers, kanalen en wegen het landschap in lijnen snijden, de frigo’s overvol zitten met pintjes en ijsjes, waar voedsel niet voedzaam maar mager is, auto’s rondrijden met 1 of hoogstens 2 passagiers, de mensen elkaar discreet groeten en waar over de prijzen nooit onderhandeld wordt. De vaat wordt er gedaan door een machine, een tv programma kan er stoppen als men even naar de WC moet, vrienden wonen er samen in villa’s, geld komt er uit de muren, douches zijn er zelden koud, en kaarslicht is er enkel voor de romantiek. Van ons hoort u geen geklaag.
We hadden de maanden voordien kunnen bijslapen en dat kwam niet slecht uit. We hebben er met volle teugen van genoten om iedereen terug te zien. Zalig!
Terug naar Congo
De terugreis verliep in gezelschap van Floris, de broer van Lotje, die eens met eigen ogen wou zien wat zijn zus daar allemaal uitspookt in de brousse. Maar reeds bij het vertrek in Zaventem liep het mis. Hoewel we onze tickets al een half jaar voordien hadden geboekt én bevestigd, konden we niet vertrekken: vlucht overboekt, sorry, maar gebeurt wel vaker bij Brussels Airlines. Liever 10 mensen laten apengapen dan het risico nemen om met een paar lege zetels op te stijgen, zeker richting Afrika. Na wat gepalaver konden we dan toch vertrekken, mits een kleine omweg langs Amsterdam en Nairobi, en met elk een fikse schadevergoeding op zak.
In Kinshasa verbleven we in een klooster, daar is het veilig dachten we, maar Floris werd de eerste avond al door een homo-pater aangesproken, of ze niet samen konden slapen?
Enkele kilometers buiten de hoofdstad houdt een Belgische dame een opvangcentrum voor bonobo’s open. De aapjes waren zeer vereerd met ons bezoek, Floris kreeg zelfs een handje. En Herman hield koerskes met de apen – uiteraard niet met de fiets.
De dag werd afgesloten met een wandeltocht rond “Lac de ma Vallée”, een prachtig meertje in de heuvels rond Kinshasa, met bijhorende picknick. Eens een schoon plekje uitgekozen, ging Floris rustig zitten… vlak naast een slang!
Bienvenue à Mbuji-Mayi
De binnenvlucht naar Mbuji-Mayi verliep zonder problemen, tot de landing. Uitgestapt, bagage verzameld, en afscheid genomen van onze vrienden Bram en Katrien (een koppel dat we in Kinshasa hadden leren kennen), die met hetzelfde vliegtuig doorvlogen naar Kananga, zaten we nét neer met een frisse pint toen we het vliegtuig zagen opstijgen, een paar toertjes maken, en terugkeren voor een noodlanding: rook in de vlieger! Geen probleem echter, brandje werd geblust, passagiers werden gesust, en 2 uur later werd opnieuw opgestegen.
Toen we tijdens een wandeling door de straten van Mbuji-Mayi halt hielden om een klapke te slaan met een paar bekenden, werden we plots omsingeld door 5 politieagenten en meegenomen naar hun commandant. Blijkbaar stonden we stil voor de gevangenis, en mag dat niet in Mbuji-Mayi, hoewel er in de verste verte geen bord te bespeuren was…
Terug thuis
Na 2 weken kwamen we eindelijk toe in Ngandajika. Zeer leuk om iedereen terug te zien en om aan Floris onze ‘thuis’ te laten zien. Terwijl Herman er terug invloog met os en kar, stak Floris een serieuze hand toe in de verdere inrichting van onze villa: halogeenlampjes op zonneënergie, een douchesysteem met camping-zak opgehangen aan bamboeconstructie (warm water! als de zon schijnt toch), een omheining voor Kipeyayo, onze geit, en haar 2 pasgeboren kleintjes, enz.
Tegelijkertijd werd onze bezoeker ingewijd in de plaatselijke eet-, feest- en drankcultuur: we hebben hem foufou leren eten met de handen, bier leren drinken uit 75cl flessen en soukous leren dansen in de plaatselijk bar én de vroege-ochtendmis (waar we het om 13u wegens grote honger zijn moeten afbollen…)
Kabinda
Vorig weekend zijn we dan nog wat verder de brousse ingetrokken: naar Kabinda, een buurdorp aan de andere kant van de ‘taalgrens’. We hadden er van alles over gehoord, waar we nu wel het fijne van wouden weten: dat ze daar mensen eten, dat ze daar toch beleefder zijn dan hier, dat er blanken wonen, dat ze aan zwarte magie doen, ... De weg lag er ‘redelijk’ goed bij (dankzij de Belgische Staat), maar aangezien we met twee moto’s waren én Lotje aan het stuur, ging het toch iets trager dan verwacht… 9 uur over 140 km… Onderweg moesten we een rivier over met een soort ‘bac’, een aan kabels hangend ijzeren vlot, volgepropt met moto’s, auto’s, fietsen, kippen, geiten en een 100-tal passagiers. Gezellig.
De missie ging richting een partner van Broederlijk Delen: UPAD, een soort koepelvereniging van landbouworganisaties, opgericht en gerund door de boeren zelf, interessant. Ons onthaal was er op z’n zachtst uitgedrukt zéér hartelijk! Een twintigtal mensen stond ons langs de kant van de weg op te wachten, en op twee dagen tijd hebben we een tiental kippen geserveerd gekregen (eentje hebben we levend gelaten, is achterop de moto mogen meereizen naar Ngandajika).
Aan de arbeid
Intussen is onze bezoeker terug in Belgenland en zijn wij al enkele weken terug ijverig aan het werk. Bij AIDN hebben we de computer mét internet geïntroduceerd, een ware revolutie, gedaan met het slaan op de typmachine, het draaien van stencils, en het overschrijven van ganse verslagen. Het enthousiasme was zo groot dat AIDN op de radio liet omroepen dat elke inwoner van Ngandajika, indien geïnteresseerd, een mailbox kon komen openen. De stormloop moet nog losbreken…
Na meerdere vergaderingen met AIDN en de plaatselijke boeren, die meestal gepaard gaan met zware discussies over subsidies, lonen en kredieten, hebben de boeren nu zelf het heft in handen genomen om zich te organiseren. Voor ons een zeer interessante evolutie, noodzakelijk voor “l’autopromotion des paysans”, maar voor AIDN niet altijd even makkelijk om hun boeren te zien ‘rebelleren’. Als de boeren zich organiseren staan ze sterker, zowel voor prijsafspraken, onderhandelingen met dorpschefs, toegang tot landbouwgrond, zaaigoed enz, maar AIDN, die het gewoon is om individuele boerengroepen te omkaderen en te begeleiden, vreest echter zijn rol te verliezen. Het is nog afwachten hoe alles verder evolueert, maar hopelijk blijft het niet enkel bij statuten en reglementen, en slagen de boeren erin om iets duurzaams op poten te zetten, in samenwerking én goede verstandhouding met AIDN. Wij trekken in alle geval mee aan de kar…
Beaucoup de compliments,
Lotje en Herman
Ps: Un grand merci… aan iedereen die spullen heeft meegegeven! Onze kok, vrienden, collega’s, voetballers, dorpsgenoten,… waren er zeer content mee.
- Leraars Zonder Grenzen voor de Franstalige leerboeken;
- Vake en moeke voor de brillen, zeepjes, boeken, …;
- Nonkel Bart en tante Ann voor de voetballen;
- Tante Mieke voor de medicamenten;
- Protput voor de kippenklakskes en –t-shirts;
- Marina voor de voetbaltruitjes en k-ways;
- S.K. Deurne voor de prachtige rood-witte tenues;
- Steven voor de GSM’s;
- Broederlijk Delen voor de copies en de handboeken;
- …
En het waren niet alleen onze dorpsgenoten die content waren, ook wij hebben genoten van de kleine en grote kadootjes…
Pps: voor degenen met Google Earth: onze hut bevindt zich op 6°43'32.07'' Zuiderbreedte en 23°56'32.33'' Oosterlengte
-
28 Augustus 2007 - 16:27
Mama En Cis:
tof om jullie verslag te lezen en de fotootjes te bekijken! We kunnen met de commentaar van thuisgekomen floris ons iets beter voorstellen hoe het bij jullie daar is. Veel energie en moed om het ontwikkelingswerk verder te zetten!
-
29 Augustus 2007 - 07:14
Lore:
Ik raak er stilletjes aan van overtuigd dat ik India echt eens moet inruilen voor Afrika. In afwachting daarvan oefen ik dan toch maar wat in de Indische dorpen... Veel succes nog!
-
30 Augustus 2007 - 18:06
Marina:
Blij te lezen dat de reis goed is verlopen en dat jullie villa er nog stond en niet was leeggeplunderd .
Als ik het verslag lees en de foto's bekijk dan komt alles terug .
Ik zie het zo voor mij ,Kinshasa ,Mbuji Mayi,de mensen ,de wegen ,en de corruptie.
Ik kan het nog steeds niet loslaten.
Hou jullie sterk -
09 September 2007 - 08:10
Joost:
interessant!De volgende keer dat de mannen van google earth langskomen gade maar is buiten staan eh.
kiss,
joost -
09 September 2007 - 08:15
Joost:
schandalig trouwens, die lintbebouwing
;-)
6°40'35.41'' S 23°55'08.86'' E -
12 September 2007 - 11:07
Pieter-Jan:
Die ongenodigde gast zag er nogale een gladde jongen uit. Zo giftig groen! Gezellig! Precies gevaarlijker dan die adder die we tegen kwamen in de Verdon. Dat was al genoeg voor mij om een meter in de lucht te springen; Hoe dan ook, zo'n mislukte worm met pretentie zal me niet tegen kunnen houden om volgend jaar af te komen. Ik kijk er naar uit!
-
14 September 2007 - 14:19
Kleinen:
Yow Hermi,
Coole blog! Alles blijkbaar goed in het broeierige Congo. Ik wil je gewoon even feliciteren met de HILARISCHE filmpjes voor de vrijgezellen van VD. Zelden gezien! Ik heb zin, ik heb zin....
Vele groeten en hou je taai,
Kleinen
-
23 September 2007 - 10:39
Gunter & An:
Hoi Lotje en Herman,
fijn te horen dat jullie weer helemaal gesetteld zijn. Wij hebben even met GE gekeken en het moet weer lukken : de twee enige blanken van uren in de omtrek, hebben weeral de grootste villa :-)
Groetjes uit Dujn!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
