Verslag 7

Rellen in Kinshasa!?

Hier zijn we dan weer na 2 maanden stilte! Al was het maar om te tonen dat we nog leven, want naar het schijnt – als we de berichten uit België mogen geloven toch - zijn er weer rellen losgebroken in Kinshasa. Zelf merken we er in Ngandajika in elk geval niks van, het leven gaat hier zijn gewone, gezapige gangetje.
Op het werkvlak krijgen we steeds meer zicht op de sterke en zwakke punten van AIDN, zodat het ook duidelijk wordt dat we hier niet voor niks zitten. Een heuse uitdaging!
De winterdip was zelfs tot hier te voelen: we zijn een paar keer ziek geweest, en soms te afgezonderd van de ‘witte’ wereld, maar in een land waar er vollenbak zon en verse ananassen zijn, en waar alles danst en zingt, kan ne mens zich nie lang ellendig voelen!


Dieren-kwis-t-et!

Geen foto’s van studentjes, boeren of coöperantjes deze keer, maar voor de gelegenheid – de lente is namelijk in het land, niet waar? – een ‘bloemen-en-beestjes’-kwis. Voor degene die als eerste alles juist weet te beantwoorden hebben we een ivoren slagtand en een tijgervelleke klaarliggen. Gelieve volledig te zijn aub, d.w.z. Nederlandse én wetenschappelijke naam (familie-, genus-, en soortnaam) :-).


Gestrand bij de missionarissen

We gingen enkele weken geleden lekker gezellig op zondags uitstapje. Aanvankelijk zouden we een klein toertje met de moto maken, maar eens onderweg kreeg Herman goesting in wat extra kilometers, en werd ons tochtje uitgebreid met een lusje van zo’n 80 km. Er was echter één obstakel: een brede rivier die we over moesten. Helaas was de overzet stuk, en konden we enkel over met de ‘pirogue’ (oftewel: den boomstam), en dit volgens ‘les conditions de la pirogue’, d.w.z.: eerst het voertuig, en bij een tweede overtocht pas de passagiers. Daar ging dus onze Haobon…
Om tot aan het bootje te geraken moesten we eerst een eindje door het water waden. In de verte meende Lotje een krokodil te zien liggen, maar dat werd luid weggelachen, hier zaten immers geen krokodillen. Een paar weken later belandde de man van de overzet in het ziekenhuis omdat… inderdaad, een krokodil had toegeslagen.
Toen we de rivier over waren hadden we nog 70 km onbekend terrein te goed én was het al 16 uur. Helaas helaas, enkele kilometers verder kregen we platte band… Reservemateriaal genoeg bij, maar juist niet die ene sleutel. Een ‘mustronger’ (een transporteur, per fiets, van enkele honderden kilo’s maïs en maniok) deed een poging om ons verder te helpen, maar ’t gaatje was te groot… Daarbovenop brak er nog een stevig onweer los ook.
Na een crisisoverleg besloten we de moto verder te duwen tot aan de dichtst bijgelegen missiepost 7 km verderop. Dat was een gok, maar in een hut in een dorpje overnachten leek ons toch ook niet alles. Bij aankomst, vlak vóór zonsondergang, bleek de missiepost gelukkig bemand en zéér aangenaam te zijn. We kregen een proper bed, een tandenborstel, gekookt water… en zelfs een frisse pint en leuk gezelschap, van o.a. een oude pastoor, die nog enkele Vlaamse woordjes kende: “potverdikke” en “stommerik” (wat een beschaving hebben de missionarissen hier toch gebracht). De volgende ochtend werd de moto gerepareerd en keerden we wijselijk via dezelfde weg terug. Eind goed, al goed, en die missiepost, daar gaan we zeker nog eens naartoe!



Zet u neer en geniet van de straffe koffie

• Dokter Léon komt op bezoek want Herman heeft een keelontsteking. In de keel kijken doet ie niet… maar hij gaat toch even zitten en vraagt om een glas water, en of hij een dafalgan van ons mag!? Hij voelt zich zelf namelijk ook niet zo goed…
• Kent u het spelletje waarbij een zin doorgefluisterd moet worden? Zo gaat het hier ook aan toe… Er circuleren verschillende verhalen over ons. Zo wordt onder meer beweerd dat wij hier zijn om diamanten en mineralen te zoeken. Waarom zouden we anders in al die kleine dorpjes komen? Herman heeft er al één gevonden wordt beweerd, een héle grote, en hij heeft die naar België gezonden. De burgemeester was er ook mee weg, want die stelde een onderzoek in naar ons (echt waar)! Maar we hebben met glans de test doorstaan en worden nu wel degelijk als naïeve idealisten bekeken .
• In een wereld afgezonderd van het wereldwijde web, wordt alles doorgegeven in verhalen. Herman zou op een dag ad fundum een glas ‘super’ - dit is het plaatselijke brouwsel waar uiteraard geen alcoholpercentage opstaat, maar dat wel eens rond de 50 zou kunnen liggen – gedronken hebben, maar blanken kunnen niet tegen de alcohol, dus nadien was hij ladderzat! De moraal van dit verhaal is ons nog onduidelijk, maar we zijn vereerd erin voor te komen.
• Eentje uit de oude doos. Pierre – onze ‘boy’ - werkte in ’59 voor een Vlaming, ‘Gerard De Kok’ (we zullen geen namen noemen), die zijn vrouw steevast ‘poeske’ noemde, ervan overtuigd dat men dat hier toch niet verstaat. Maar na 48 jaar komt Pierre er achter dat Poes een kat is, en niet ‘mevrouw’. Het is hier trouwens een grote belediging iemand een ‘diertje’ te noemen. Wij hopen maar dat Pierre na ons niet meer voor Vlamingen zal werken, om zo de betekenis van onze belachelijke ‘koosnaampjes’ ontbloot te zien. Maar wie weet vinden we dat binnen 48 jaar niet zo erg meer.
• Vorige week mocht Herman het actieplan 2007 presenteren voor de verschillende boeren-leden van AIDN. Pogingen om de plaatselijke taal, het ‘Ciluba’, te spreken lopen af en toe echter mis, zo noemde hij collega Angèle Ntumba ‘Angèle Nkumba’ oftewel ‘Angèle WC’. Woeha!
• Maar bij nader inzien is Ciluba eigenlijk een kindertaaltje. Wist u dat wij in Aflika wonen? Jakke woont in Ostlali en Joost in Amelika. Makkelijk, toch?

Tot de volgende keer maar weer! ;-)